Een regen van bladeren

Vandaag stond er op het programma om met de kinderen een ijsje te gaan eten. Ze hebben een lange toetsen periode achter de rug, en ik had hun een belofte gemaakt. Het was een zalig weertje, en dus ideaal om er een kleine wandeling aan te koppelen. De kinderen liepen vooruit en waren aan het ravotten. Toen ik zag dat enkele kinderen met bladeren op een andere meisje aan het gooien waren riep ik onmiddellijk dat ze ermee moesten stoppen. Totdat Laura zei: "Jama juf, ik vind dat niet erg dat ze dat doen, tis net of er allemaal pluimen rond me vliegen."
Deze zin drong tot me door, en ik besefte dat ik hen hier voor een stuk 'blokeerde'. Dus liet ik het toe, maar dit was nog niet alles. Marc kwam naar me toe met een handje vol bladeren, en met een uitdagende blik keek hij mij aan. Op dit punt begon ik te lachen, liep weg en speelde met de kinderen mee, nam bladeren op, gooide ermee...
Wanneer ik diep naar mezelf kijk zit dit in mijn karakter, maar op de een of andere manier hield ik de kinderen tegen. Ik ben blij dat Laura dit tegen me zei, het was een klik in mijn hoofd. En de kinderen genoten er ongelooflijk van, ik zie nog steeds de blik in hun ogen toen zelfs hun juf met bladeren begon te gooien!!! Het was een pracht namiddag geworden.